Obrąbek stawu ramiennego to włóknisty pierścień przyrośnięty do obwodu panewki łopatki, stanowiący swoistą obejmę, zwiększającą zwartość i stabilność stawu łopatkowo- ramiennego. Na jego powierzchni leży swobodnie głowa kości ramiennej, która dzięki takiem położeniu zachowuje zdolność do obracania w bardzo dużym zakresie ruchu. W górnej części obrąbka przyczepia się ścięgno głowy długiej mięśnia dwugłowego, wspomagające zgięcie stawu ramiennego i łokciowego.
Do urazowego uszkodzenia obrąbka dochodzi w przebiegu zwichnięcia stawu ramiennego – nagłego stanu, w którym na skutek urazu głowa kości ramiennej wypada poza obręb stawu. Przy zwichnięciu stawu może występować również uszkodzenie innych struktur – więzadeł, kości ramiennej, panewki łopatki, ścięgien i mięśni. Zwichnięcie stawu wymaga doraźnego działania, w postaci nastawienia, które powinno być przeprowadzone przez kwalifikowany personel medyczny. W większości sytuacji, w przeciągu kilku tygodni dochodzi do samoistnego wygojenia obrąbka stawowego i pozostałych struktur. Niemniej jednak, u około 20% pacjentów powstałe uszkodzenia są zbyt rozległe, aby ich pełne wygojenie było możliwe. W tej grupie pacjentów należy rozpatrywać leczenie operacyjne, które może obejmować wiele elementów, zależnie od oceny klinicznej i wyniku badań dodatkowych (rezonans magnetyczny, badanie ultrasonograficzne).
Leczenie polega na artroskopii stawu ramiennego (operacji ortopedycznej wykonywanej z niewielkich cięć w okolicy stawu). Jest to wziernikowanie stawu za pomocą specjalnego systemu optycznego, pozwalającego chirurgowi na podgląd wnętrza stawu na ekranie monitora. W razie potrzeby, operator za pomocą miniaturowych narzędzi dokonuje oczyszczenia uszkodzonego obrąbka oraz przymocowuje go za pomocą specjalnych mini-implantów – do kości. Te mini-implanty, tzw. kotwice szewne, mogą być wykonane z tytanu, lub innych materiałów niewchłanalnych i wchłanialnych, pozostając w organizmie na stałe. W przypadku większych uszkodzeń potrzebne są dodatkowe działania, które omówiono we wpisie dotyczącym niestabilności stawu ramiennego.
Rokowanie zazwyczaj jest pomyślne, leczenie operacyjne w większości sytuacji prowadzi do poprawy stanu miejscowego w okresie kilku – kilkunastu tygodni. Ogółem, okres rekonwalescencji wynosi od 3 do 12 miesięcy, w tym okresie pacjent zobowiązany jest do stosowania się do zaleceń lekarskich, stosowania zleconego unieruchomienia i rehabilitacji. W przypadku braku poprawy konieczne mogą kolejne operacje.