Stożek (także: pierścień) rotatorów to okrywa w głowy kości ramiennej utworzona ze ścięgien czterech mięśni rotujących i odwodzących (unoszących do boku) staw ramienny. Należą do nich: mięsień nadgrzebieniowy, podgrzebieniowy, podłopatkowy i obły mniejszy. Ścięgna tych mięśni przyczepiają się do guzka większego i mniejszego kości ramiennej. Uszkodzenie któregokolwiek ze ścięgien powoduje przewlekły, uporczywy ból, zmniejszenie siły i zmianę zakresu ruchu stawu ramiennego. Uszkodzenie może mieć charakter urazowy (tzw. uszkodzenie PASTA) lub przewlekły, postępujący. Podstawą rozpoznania jest wywiad chorobowy i badanie kliniczne, na które składa się kilka – kilkanaście testów klinicznych, wykonywanych przez lekarza w trakcie badania fizykalnego. Rolę uzupełniającą pełni badanie radiologiczne, ultrasonograficzne lub rezonansu magnetycznego.
Leczenie zazwyczaj rozpoczyna się od postępowania nieoperacyjnego, mającego na celu doprowadzenie do wygojenia uszkodzenia i ustąpienia dolegliwości. Główną rolę w leczeniu zachowawczym pełni fizjoterapia (ćwiczenia) i fizykoterapia (zabiegi rehabilitacyjne). Leczenie powinno być prowadzone przez fizjoterapeutę z doświadczeniem w leczeniu stawu ramiennego. Rolę pomocniczą pełnią iniekcje sterydowe. Być może, zasadne jest stosowanie terapii osoczem bogatopłytkowym, ale jej korzystny efekt jest jeszcze przedmiotem badań.
Wygojenie uszkodzeń jest możliwe najczęściej w przypadku ścięgien dobrej jakości, kiedy czas pomiędzy wystąpieniem objawów i leczeniem (operacją) nie przekracza kilku miesięcy. Są to tzw. naprawialne uszkodzenia stożka rotatorów.
Leczenie operacyjne polega na artroskopii stawu ramiennego (operacji ortopedycznej wykonywanej z niewielkich cięć w okolicy stawu) lub otwartej naprawie stożka rotatorów. W razie potrzeby, operator dokonuje oczyszczenia uszkodzonych ścięgien oraz przymocowuje je do kości za pomocą specjalnych mini-implantów – kotwic lub śrub. Te mini-implanty mogą być wykonane z tytanu, lub innych materiałów niewchłanialnych i wchłanialnych, pozostając w organizmie na stałe.
Rokowanie zazwyczaj jest pomyślne, leczenie operacyjne w większości sytuacji prowadzi do poprawy stanu miejscowego w okresie kilku miesięcy. Ogółem, okres rekonwalescencji wynosi od 3 do 12 miesięcy, w tym okresie pacjent zobowiązany jest do stosowania się do zaleceń lekarskich, stosowania zleconego unieruchomienia i rehabilitacji, która zazwyczaj jest procesem długotrwałym W przypadku braku poprawy konieczne mogą kolejne operacje, a leczenie staje się procesem znacznie bardziej skomplikowanym.