Mięsień dwugłowy ramienia w części bliższej jest zbudowany z dwóch pasm nazywanych głowami – krótką i długą, z których każda posiada własne ścięgno. Ścięgno głowy długiej (ang. long head of biceps, LHB) przyczepia się do guzka nadpanewkowego łopatki, stanowiąc jednocześnie element tworzący część górną obrąbka stawowego. W stawie ścięgno przebiega pomiędzy bocznie położonym mięśniem nadgrzebieniowym i przyśrodkowo przebiegającym mięśniem podłopatkowym, przyczepiających się odpowiednich guzków kości ramiennej. Jest to o tyle ważne, że uszkodzone ścięgno LHB może prowadzić do wtórnego uszkodzenia ścięgna m. podłopatkowego (o czym poniżej). Przy wyjściu ze stawu ścięgno wchodzi do tzw. rowka międzyguzkowego, jest otoczone troczkami tworzącymi swoiste zawieszenie. Rola anatomiczna i czynnościowa ścięgna jest mniej istotna, ale stanowi ono częste źródło zmian chorobowych i dolegliwości w obszarze stawu ramiennego. Jednocześnie stanowi coraz częstsze źródło przeszczepu autologicznego (własnego), wykorzystywanego w operacyjnym leczeniu uszkodzeń stożka rotatorów – ze względu na bezpośrednie przyleganie do ścięgna m. nadgrzebieniowego, lub obrąbka stawowego.
Stan zapalny ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego powstaje na skutego częstego, przekraczającego fizjologicznie bezpieczne zakresy zgięcia stawu ramiennego i/lub łokciowego. Występuje u osób wykonujących ciężkie prace fizyczne lub uprawiających sport z wykorzystaniem obręczy barkowej – np. miotaczy, oszczepników, pływaków, koszykarzy, siatkarzy czy wspinaczy sportowych. Diagnostyka obejmuje wywiad chorobowy, badanie fizykalne z wykonaniem odpowiednich testów oraz badania dodatkowe, z których badanie ultrasonograficzne wydaje się wnosić najwięcej przydatnych informacji, nawet w porównaniu do rezonansu magnetycznego.
Leczenie zapalenia ścięgna głowy długiej mięśnia dwugłowego należy rozpocząć od fizykoterapii, do której należy krioterapia, laseroterapia, elektroterapia czy ultrasonoterapia. Do nowszych metod należy fala uderzeniowa. Ćwiczenia mają mniejsze znaczenie w tej przypadłości. Często stosowane są również iniekcje sterydowe, a z nowszych metod – osocze bogatopłytkowe.
Nieleczony stan zapalny ścięgna oraz kontynuacja czynności do niego prowadzących powoduje pogłębienie procesu zapalnego i możliwe uszkodzenie struktury ścięgna (rozwłóknienie), a nawet uszkodzenia troczków stabilizujących. Istnieją odpowiednie klasyfikacje tych uszkodzeń, wyznaczające dalsze postępowanie. Rozwłóknienie ścięgna jest trudne w leczeniu zachowawczym. Uszkodzenie troczków może prowadzić do zwichania ścięgna – „wyskakiwania” z rowka międzyguzkowego i stopniowego odcinania przyczepu ścięgna mięśnia podłopatkowego. Wówczas często wskazane jest leczenie operacyjne, które w zależności od stanu zastanego i dodatkowych czynników może polegać na wycięciu ścięgna lub jego przymocowaniu do kości kości – tzw. tenodezie. Istnieją różne techniki tenodezy, zazwyczaj wykorzystujące różne kotwice chirurgiczne jako elementy mocujące. Wycięcie ścięgna z reguły nie skutkuje długotrwałym pogorszeniem funkcji całego mięśnia. Często, działania chirurgiczne w zakresie LHB towarzyszą naprawie stożka rotatorów lub obrąbka stawowego.