W organizmie występują liczne kaletki. Są to woreczkowate struktury z niewielkim otworem, których zadaniem jest produkcja płynu, wydzielanego do okolicznych tkanek, ułatwiającego poślizg tkankowy, przede wszystkim ścięgien. Dzięki temu, ruch ścięgien jest gładki, niepowodujący tarcia pomiędzy nimi. Kaletki występują w okolicach przyczepów ścięgnistych i miejscach przylegania ścięgien do siebie.
W przestrzeni podbarkowej, czyli między wyrostkiem barkowym łopatki a przyczepami ścięgien m. nadgrzebieniowego i podgrzebieniowego występuje kaletka podbarkowa. W okolicy znajduje się jeszcze jeszcze kilka innych kaletek, natomiast z punktu widzenia patologii, najczęstsze problemy stwarza właśnie kaletka podbarkowa.
Do zapalenia kaletki podbarkowej dochodzi na skutek różnych czynników. Częstą przyczyną jest długotrwałe, wieloletnie, statyczne przeciążanie mięśni okołobarkowych, obserwowane u osób wykonujących pracę przy komputerze (przymusowe ustawienie głowy i szyi). W takiej sytuacji dochodzi do stopniowego wtórnego osłabienia mięśnia nadgrzebieniowego, przesunięcia ku górze stawu ramiennego (wystarczy kilka milimetrów zmiany położenia!), aby doszło do ucisku kaletki, która zaczyna produkować zwiększoną ilość płynu, który z kolei wypełnia jamę kaletki, powodującej jej obrzęk, przerost i wtórny ucisk na m. nadgrzebieniowy („od góry”) i wyrostek barkowy („od spodu”).
Zapalenie kaletki może być schorzeniem występującym samoistnie, ale często towarzyszy innym uszkodzeniom, takim jak uszkodzenie ścięgnie stożka rotatorów. Diagnostyka to przede wszystkim badanie fizykalne; często wystarcza do podjęcia leczenia. W diagnostyce obrazowej, wystarczające jest badanie ultrasonograficzne. Badania rentgenowskie i rezonansu magnetycznego są wykorzystywane w przypadku podejrzenia współistnienia innych uszkodzeń.
Leczenie zapalenia kaletki podbarkowej jest najbardziej skuteczne, jeśli wykorzystuje różne sposoby postępowania. W tym zawierają się zabiegi z zakresu fizjoterapii – przede wszystkim ćwiczenia rozciągające, dynamiczne, stabilizujące staw – przywracające wydolność m. nadgrzebieniowego. Dodatkowe działania znoszące stan zapalenia kaletki to np. krioterapia, ultradźwięki, czy elektroterapia. Częstym, klasycznym sposobem postępowania jest wykonanie sterydowej iniekcji podbarkowej, tzw. blokady (od: „blokowania” stanu zapalnego, nie ruchu) – o udowodnionej skuteczności i znanym profilu bezpieczeństwa. Jest ona szczególnie przydatna w szybkiej eliminacji bólu, który czasem osiąga duże natężenie. U osób z przeciwwskazaniami do blokady sterydowej możliwe jest stosowanie osocza bogatopłytkowego.
Leczenie operacyjne izolowanego zapalenia kaletki podbarkowej może być aktualnie rzadziej wykonywane, ponieważ wyleczenie u większości osób można osiągnąć za pomocą metod nieoperacyjnych. Natomiast w przypadku wykonywania operacji z innego powodu, np. uszkodzenia stożka rotatorów, kaletka zostaje (częściowo) wycięta, bez istotnych konsekwencji dla dalszej funkcji naprawianych ścięgien.