Rekonstrukcja więzadła krzyżowego przedniego jest operacją ortopedyczną polegającą na odtworzeniu uszkodzonego więzadła za pomocą odpowiednio przygotowanego przeszczepu. Najczęściej, przeszczep wytwarza się ze ścięgien mięśni przebiegających w sąsiedztwie stawu lub fragmentu więzadła rzepki. Istnieją również przeszczepy z innych okolic ciała, pobierane ze zwłok lub sztuczne. Po pobraniu i odpowiednim przygotowaniu przeszczepu, chirurg za pomocą celowników wytwarza w kości udowej i piszczelowej tunele, w których przeszczep jest osadzany. Następnie przeszczep jest mocowany za pomocą specjalnych implantów – śrub, kotwic, minipłytek czy klamerek. Implanty te mogą być wykonane z tytanu – metalu biologicznie obojętnego, biowchłanialne – ulegające powolnemu, kontrolowanemu rozpuszczeniu w organizmie lub biokompozytowe pozostające w organizmie na stałe. Operacja odbywa się z wykorzystaniem artroskopii, tj. specjalnego systemu optycznego, pozwalającego chirurgowi na podgląd wnętrza stawu na ekranie monitora przez niewielkie otwory wytworzone w skórze. W razie potrzeby operator za pomocą odpowiednich narzędzi dokonuje również odpowiednich działań operacyjnych w zakresie struktur stawowych – łąkotek, chrząstki stawowej czy błony maziowej.
Po operacji często w stawie pozostaje dren, założony na 24-48 godzin. Do momentu usunięcia drenu, stawu nie wolno zginać. W określonych sytuacjach na kończynę zakładany jest stabilizator, którego zakres zgięcia i czas noszenia ustala chirurg. Rany skórne zostają zaszyte lub zamknięte za pomocą specjalnych plastrów i zakładany jest opatrunek.
Powikłania to zdarzenia potencjalnie wpływające na ogólny stan zdrowia i mogą wymagać dodatkowej interwencji medycznej. Powikłania po rekonstrukcji więzadła krzyżowego nie są częste, ale nawet w przypadku wystąpienia większość udaje się pomyślnie wyleczyć. Należy zasięgnąć dodatkowej porady lekarskiej w przypadku wycieku z rany, znacznego zaczerwienienia i bólu kolana, krwawienia, gorączki, duszności, silnego osłabienia, zawrotów głowy, bólu w klatce piersiowej lub łydce lub innych niepokojących objawów.
Pewne problemy występujące po operacji, choć czasem postrzegane jako powikłanie, nie są nimi z medycznego puntu widzenia i zazwyczaj nie wymagają dodatkowego postępowania. Są to m.in: nudności i wymioty, bóle głowy, złe samopoczucie, senność, przejściowe zaburzenia czucia w okolicy stawu, utrzymujące się umiarkowane bóle i obrzęki stawu. Spotykanym zjawiskiem jest niezagrażający zdrowiu krwiak stawu wymagający jego usunięcia poprzez nakłucie.
Operacja jest tylko wstępem do odzyskania sprawności. Drugim równie ważnym elementem leczenia jest prawidłowo prowadzona rehabilitacja, którą należy rozpocząć według ustalonych zaleceń.
Celowana rehabilitacja trwa od kilku do kilkunastu tygodni. Niewielka aktywność fizyczna z obciążaniem stawu kolanowego (np. trucht) jest możliwa od 3 – 4 miesiąca, bieganie, przysiady i podskoki od 4 – 6 miesiąca. Do pełnej aktywności fizycznej można wrócić 10 – 12 miesięcy po operacji chociaż czasem czas ten jest krótszy, zależnie od postępu rehabilitacji. Kierowanie pojazdami jest możliwe po odzyskaniu pełnej kontroli na ruchami stawu oraz siły kończyny.